बिनशीडसुकाणू होतो, पण, तुझेच गलबत होतो!
यायला तटावर तुझिया, लाटांसम उसळत होतो!!

 

त्या पानगळीने मजला निष्पर्ण भलेही केले.....
हृदयात मात्र मी माझ्या, तेव्हाही बहरत होतो!

 

त्यामुळेच जगतो आहे मी प्रसन्नचित्ते इतका....
चांगले तेच टिपले मी, बाकीचे विसरत होतो!

 

कोरडेच होते सारे पाषाण नर्मदेचे ते.....
मी उगाच इतकी वर्षे त्यांच्यातच बरसत होतो!

 

निंदेने वा टीकेने पडला न फरक मज कुठला.....
मी सोने होतो असली, तेजाने चमकत होतो!

 

वेचले जगाचे अश्रू, लोचने जगाची पुसली....
मी जेथे जेथे गेलो, उद्याने फुलवत होतो!

 

उरला न भेद कुठलाही काटे अन् फुलांमधे त्या.....
काटेही फुलांप्रमाणे मी तुझेच मानत होतो!

 

 

-------प्रा.सतीश देवपूरकर

 

 

Powered by Froala Editor