घडीबंद स्वप्नांनाही लागते कसर!
कुणाची कळेना त्यांना लागते नजर!!

अडाणी जगाला कुठली समज एवढी?
स्वप्न असो कोणाचेही, करावी कदर!

काळजात न्यायालयही एक चालते;
पुकारण्याआधी तेथे रहावे हजर!

गुन्हेगार स्वत:च! न्यायाधीशही स्वत:!
आपलीच आपण घ्यावी चांगली खबर!!

गोडवा उगा ना येई शायरीमधे;
एक एक जगतो आम्ही चवीने प्रहर!

कधी फक्त मतला लिहुनी चक्क थंबतो;
कधी कधी मतला येतो, घेवुनी बहर!

रथी महारथी आहेत, इथे मोजके;
कैक लोक ज्यांचा करती दिनरात गजर!

एकाकी किती जगावे लागले मला!
मी उगाच झालो इतके, उत्तुंग शिखर!!

मी इथे जन्मलो, शिकलो, मोठा झालो!
का मला समजते परके, हे आज शहर?

टाळले खुबीने त्यांनी आजन्म मला;
लागली वाटेत येवू माझीच कबर!

घे परिक्षा पाहिजे ती, म्हणताच तिला......
दिले जिंदगीने मजला प्यायला जहर!

न्यायदेवताही असते किती आंधळी?
एक चूक झाली! शिक्षा, केवढी जबर!

शोभेची वस्तू त्यांना मीच वाटलो......
मज कातरले अन् केले, शेवटी मखर!

 

 

-------प्रा.सतीश देवपूरकर

Powered by Froala Editor