सागरापर्यंत अंती पोचली प्रत्येक धारा!
नेमक्या लाटेस मोठ्या लाभला नाही किनारा!!

 

रोज मी निरखून बघतो, तारकांच्या या नभाला;
एवढे गगनात तारे, ना दिसे माझाच तारा!

 

ही कशी आली फुले रानातली परसात माझ्या?
वाट चुकल्यासारखा का, वाहतो हा रानवारा?

 

का कुणाला दोष देवू? का कुणाला बोल लावू?
प्राक्तनाने माझिया हा मांडलेला खेळ सारा!

 

काव्य करतो तो कवी, पण नेमके तो काय करतो?
तो जणू चिमटीत पकडू पाहतो हलकेच पारा!

 

पैलतीराची कधीही हाक येणे शक्य आहे;
जीव आहे एकटा पण, केवढा त्याचा पसारा!

 

मेघ आशेचे जमाया लागले नेत्रात माझ्या;
मोर हृदयातील फुलवू लागले त्यांचा पिसारा!

 

तू अशी झुळकीप्रमाणे येउनी गेलीस की;
रोमरोमातून माझ्या आजही उठतो शहारा!

 

 

------प्रा.सतीश देवपूरकर

 

 

Powered by Froala Editor